Wloskie Dolomity / Autumn trip to the Dolomites / Höstresa till Dolomiterna (Part 2)

Tre Cime di Lavaredo

Witam ponownie,

dzis czas na relacje z kolejnych wypraw, 

tym razem  Dolomitow wloskich.

Jak wspomnialam w poprzednim poscie Wiking ostatniego wieczoru nie czul sie najlepiej.

Jeszcze gorzej bylo w nocy. 

Na wczesno-poranna wyprawe musial pozostac w hotelu,

 bo mial zawroty glowy, bylo mu slabo i nie wytrzymalby pewnie 

jazdy tymi kretymi wloskimi drogami.

Takze Wiking zostal w hotelu by nabrac sil, a my pognalismy

jeszcze w ciemnosciach poranka do miejscowosci 

Lago di Baies.

Zapewnie widzieliscie kadry z tego miejsca z przepieknie

gladka tafla wody, lodeczkami i gorami w tle.

Pogoda tego ranka byla taka sobie, 

mielismy nadzieje na wschod slonca i troche kolorkow na niebie ale sie nie doczekalismy.

Zdjecia robilismy z takiego domku na palach, 

ktory stal na plazy i do ktorego trzeba bylo sie wspiac.

Karol opowiadal ze w tym roku woda byla plytka i latwo bylo nam tam wejsc,

ale rok temu bylo duzo wody, i wejscie bylo od innej strony.

Opowiadal ze bylo bardzo slisko, i nawet przyplacil to rozerwaniem gatkow.

oto kilka zdjec z tej okolicy:

Mielismy szczescie, bo bylismy pierwsi na miejscu

 i moglismy zajac najlepsze miejsca do fotografowania.

Pierwsze zdjecie robione jeszcze podczas niebieskiej godziny.

Usunelam z niego rowniez te dziwne drewniane rzeczy,

 ktore widzicie w wodzie na drugim zdjeciu. 

Nie jestem mistrzem photoshopa i troche takie operacje zajmuja mi czasu,

takze dalam sobie spokoj z kolejnymi zdjeciami, 

i pozostawilam je w oryginalnej wersji.

Drugie zrobione troche pozniej, gdy swiatlo nabralo cieplejszych tonow.

Nasza kolezanka Iwona zapozowala nam na pomoscie, 

co ladnie pomoglo oddac wielkosc i perspektywe tego miejsca.

A tu dla ciekawostki, 

to ten domek na palach z ktorego fotografowalismy lodeczki.

Jak widzicie slonce w tym dniu nie wyszlo.

Bylo dosc ciemno i szaro.

Po porannym plenerze wrocilismy do hotelu na sniadanie.

Wiking byl juz na nogach, po sniadaniu i powiedzial, ze czuje sie duzo lepiej.

Po sniadaniu, zapakowalismy sprzet, zabralismy prowiant

i pojechalismy na calodniowa wycieczke w poludniowe Alpy.

Tre Cime di Laverdo (Trzy Szczyty Laverdo), 

bylo naszym celem.

Ponizej opis i wysokosc kazdego ze szczytow:

zd.wlasne

Zanim jednak tam dotarlismy, musielismy przejsc przez przelecz.

Nie bede sie duzo rozpisywac o ponad 2 godzinnym trekkingu w jedna strone,

dla mnie byl to spory wysilek, 

bo nie czesto chodze z ciezkim plecakiem po gorach.

Ta wyprawa jednak uswiadomila mi, 

ze moja kondycja fizyczna jest po prostu do bani!

Trzeba bedzie cos z tym zrobic!

ale po koleji,

Trekking zaczelismy przy pieknej slonecznej pogodzie.

Pierwsze kilometry byly po dosc plaskiej, rownej i latwej drodze.

 Wedrowalismy wsrod szczytow, 

mgielek i chmur, 

a widoki zmienialy sie nam z minuty na minute

Tu na chwile mgla zaslonila nam widocznosc,

by pozniej z kolei odslonic inne szczyty i kolejne widoki

Niesamowite uczucie, jakby wedrowac sobie sciezkami w niebie,

ponad chmurami.

Gesia skorka u mnie pojawiala sie dosc czesto, 

i to nie z zimna...

Kolejne kilometry prowadzily lekko w gore, puls zaczal przyspieszac.

Tego dnia nikt sie nie spieszyl, nikt nie poganial, 

kazdy z nas chlonal te piekne widoki pelna piersia.

Ponizej Trzy Szczyty od tylniej czesci, 

musielismy je sporo obejsc,

zejsc w doline, i wspiac sie na inne wzgrorze by w wieczornym swietle 

sfotografowac je w pelnej krasie.

Tre Cime od tylu ☺️

Ola przygladajace sie Trzem Szczytom spowitych mgla

Czy widzicie na zdjeciu u dolu

w oddali, u podnurza gory (ten jasny oswietlony przez slone wapien, sutek erozji)

 widzicie sciezke ktora prowadzi lekko w gore?

Ida tamtedy dwaj urysci.

Sciezka na zdjeciu nie wyglada na stroma,

jednak jej wzniesienie bylo na tyle pochyle, 

ze musialam kilka razy robic sobie przystanki by moc zlapac powietrze w pluca,

zreszta nie tylko ja.

co kilkanascie metrow krajobraz wokol zmienial sie, 

a wszystko dzieki mknacym chmurom, 

ktore to tworzyly wspaniale kompozycje i efekty swietlne

Po godzinnym trekkingu, doszlismy do wzniesienia z ktorego bylo widac nasz cel,

 oznaczalo to dla nas ze polowa drogi byla juz za nami.

Na miejscu przywitaly nas ptaszydla!

Widzieliscie "Ptaki" Hichcocka, 

wrrrr nie lubie ptakow, a wlasciwe to sie ich cholernie boje,

Przejsc obok nich doprowadzalo do palpitacji mojego serca.

Uffff koszmar, 

oczywisci wszyscy inni mieli ze mnie niezly ubaw.

Jakos przeszlam obok nich i przezylam 🥵

Widzicie te czerwona pomocnicza linie na zdjeciu ponizej?

Podzielilismy sie na dwie grupy, jedna poszla dolem, 

a druga w ktorej bylam ja i Wiking poszlismy gora...

Gorna trasa wydawala  sie lagodniejsza i bez duzych roznic poziomow, 

jedynie w koncowym odcinku trzeba bylo sie troche wspinac.

Droga byla przyjemna i bardzo widokowa, oprocz dwoch punktow, 

gdzie zmrozimo mi doslownie krew w zylach.

W dwoch miejscach musiala zejsc jakas lawina, bo drozke nasza

zmiotlo, i trzeba bylo znalesc inna droge by ominac te "dziury".

No nie powiem, z ciezkim plecakim ktory masz wrazenie ze ciagnie cie w dol

nie bylo mi do smiechu.

Nawet mialam moment kiedy chcialam sie wycofac

 i wrocic cala trase, by wybrac sie ta dolna droga, ktora posza druga czesc grupy.

Na szczescie pomoglismy sobie wzajemnie 

i przeszlismy bezpiecznie oba "urwane"odcinki.

A tu kilka fotek z wedrowki ta gorna polka.

Pogoda byla perfekcyja!

Ani za cieplo ani za zimno

przyjemnie sie szlo i podziwialo te majestatyczne gory.

Pamiatkowa fotka: Karol, Janusz i Wiking.

Jak widzicie usmiechniety i odzyl na tej wyprawie.

Nie ma nic lepszego na chorobe jak swieze powietrze 😋

A tak wyglada ta droga juz od drugiej strony, 

po wspieciu sie na ten ostatni stromy odcinek. 

15 minut na krotki oddech przy schronisku,

pamiatkowe zdjecie grupy

Foto: K.Nienartowicz

 jakis posilek by pozniej kontynuowac wspinaczke by moc sfotografowac 

te oto wieczorne widoczki:

Musze tez dodac ze to byl najladniejszy, 

zachod slonca z calej naszej wyprawy w Dolomity.

Z kilku jaskin znajdujacych sie nieco wyzej u podnoza gory,

zrobilismy te oto ujecia.

Wapienie nabraly przecudnego zlocistego koloru od zachodzocego slonca.

Bylo magicznie 🥰

Slonce powolutku zachodzilo za horyzont, 

zaczelo sie zciemniac i ochladzac.

Dla nas oznaczalo to droge powrotna w ciemnosciach,

przy latarkach czolowych.

Godzina byla ok 18.30

Dla bezpieczenstwa droge powrotna wybralismy ta dolna trase.

Ostatni widoki na wierzcholki gor, ktore powolutku zaczela 

spowijac mgla.

Godzinny powrotny trekking w ciemnosciach, 

by dojsc do tego punku gdzie ptaszydla patrolowaly miejsce, 

na szczescie o tej godzinie juz spaly

i nie straszyly 🙃

Po dotarciu do tego punktu, zostalismy na jakies 30-40 min

by sfotografowac Trzy Szczyty w nocnej szacie.

O to kilka z moich zdjec nocnych, z Droga Mleczna w tle.

Mgly przeplywaly ponad naszymi glowami.

Byl tez taki moment, gdzie zakrylo nas na kilka dobrych minut.

Zimno i wilgoc ktora przyszla wraz z mgla byla wyraznie odczuwalna.

 

To byl niesamowity dzien i owocny wieczor.

Moim zdaniej najciekawszy punkt calej wycieczki.

Do samochodu wracalismy bardzo zmeczeni.

Ale dla takich widokow, warto wypluwac pluca, zedrzec stopy

i czuc na dzien nastepny wszystkie bolace miesnie.

Tej nocy chyba nikt nie mial problemow ze spaniem.

Ja pewnie chrapalam ze zmeczenia jak niedzwiedz 🤣

Na szczescie wszyscy byli tak zmeczeni ze nikt nikogo nie slyszal chrapiacego.

Ostatnie zdjecie wieczoru, widok w strone schroniska,

mgla spowijala wszystko do snu.

To tyle na dzis.

Mam nadzieje ze w miare obrazowo

przedstawilam Wam nasz intesywny i owocny w przezycia dzien.

Zycze milego dnia.

❣️

a juz nie dlugo 

CDN...