Moj pierwszy orzel / My first eagle / Min första örn

Jakies dwa dni temu kiedy pogoda moze nie byla najcieplejsza,
bo zaledwie 5 stopni, ale za to sloneczna i bezwietrzna,
zapragnelo mi sie wywiesic na dwor moj kochany hamak.
Hamak po to, by sie pobujac, poleniuchowac, poczytac ksiazke czy tez poobserwowac przyrode wokol.

Juz sie kladalam wygodnie do hamaka a tu slonce zachodzi...
zdziwilam sie bardzo bo chmur zadnych na niebie nie widzialam.
Wznosze w gore oczeta i... PARALIZ SERCA MEGO.

ORZEL!!!!!
wielki jak nie wiem co,

plynie po niebie bezszelestnie nad moja glowa, tak nisko, ze widze dokladnie jego ogromne ostre pazurska.
Malo z hamaka nie spadlam.
Dodam dla nie wtajemniczonych ze ja z tych co sie boja ptakow, poczawszy od tych wielkosci golebia.

Oczywiscie mozecie sobie wyobrazic moja panike. Orzel lecial nisko i wiedzialam, ze za szopa z drewnem gdzies w poblizu wyladowal, bo strasznie obnizyl lot.

Czem predzej pognalam do domu, rece i nogi mi sie trzesly paskudnie.
Pomyslalam o zdjeciach, ale widzac moje trzesace sie dlonie nie latwo byloby utrzymac  stabilnie aparat.

Poszlam na pieterko do lazienki bo stamtad widac co jest za szopa.
I co widze? Siedzi to wielkie bydle i lypie oczyskami w moja strone.

Postanowilam zrobic fotki przez szybe :) Nie sa ostre bo rece mi sie trzesly nawet bedac bezpiecznym w domu.

Gdy serducho moje sie troche uspokoilo, rece przestaly potwornie trzesc
postanowilam zejsc do piwnicy i podkrasc sie drzwiamu od pralni w miejsce z ktorego mialabym widok na te bestie.

Moze zdjecia nie sa imponujace, ale to pierwszy moj sfotografowany orzel.
Poza tym tak intensywnego przezycia, adrenaliny (strachu)  chyba w zyciu nie doswiadczylam. 
Nie uwierzycie, ale po tym doswiadczeniu potrzebowalam prysznica,
bylam mokra ze strachu :)

Bestia siedzala prawie godzine na tym czubku drzewa,
oddalonym jakies 20-30 m od domu.

Potem odlecial w gory.